Στην πορεία σου θα έχεις βήμα, που θα παίρνει το ρυθμό από τη σφυρίχτρα άλλου. Ενίοτε, θα βαράς και το πόδι όταν σου πουν. Θα στοιχίζεσαι πίσω από άλλους και θα βλέπεις το κεφάλι του μπροστινού σου: όχι το δρόμο.
Θα κάθεσαι μόνο σε σειρά. Θα παίρνεις το λόγο…αν σου προσφερθεί. Θα επαφίεσαι στη φιλελευθερία του προϊσταμένου σου. Το θέμα συζήτησης δεν θα το βάζεις εσύ. Θα σου το «προσφέρουν». Και αδιάφορο , καθώς θα σου είναι, θα ζουλήξεις κάθε ικμάδα δημιουργικότητας για να γράψεις στις εξετάσεις σου. Θα πεισθείς να ενδώσεις στο ψυχωτικό και σχιζοφρενικό διάβασμα για μια αμφίβολη ανώτερη (sic) εκπαίδευση. Για παιδεία…ούτε λόγος.
Θα πρέπει να μάθεις να διασκεδάζεις. Τί διάολο, φοιτητής θα είσαι; Και εδώ οι εναλλακτικές σου δεν είναι πολλές. Διασκέδαση = ποτό + γκόμενα+ μουσική.
Δουλεία; Δεν θα βρεις δουλειά; Δεν μπορείς α είσαι βάρος της κοινωνίας ( το αντίστροφο είναι ανεκτό). Μοιραία έχεις πέσει πια στη φάκα: είσαι προετοιμασμένος για εκεί ακριβώς που σε προόριζαν. Τί νόμιζες μαλάκα; Χρειάζονται εργάτες, πρόθυμοι, υποτακτικοί, εκπαιδευμένοι.
Άσε τους έρωτες. Το φύλο σου θα το αφήσεις έξω από τη ζωή σου. Θα εξαρτηθείς τόσο από το χρήμα και – συνεπώς- τη δουλειά σου, τις υποχρεώσεις και τα στερεότυπα ( γάμοβαφτίσια, να ‘σαι «καλό παιδί» κλπ) που θα γίνεις ένα άφυλο βαμπίρ. Στον εργασιακό σου χώρο θα είσαι ουδέτερο.
Τραγική ειρωνεία: Τα «απόστρατα μοντέλα» με ευκολία ξεστομίζουν » Αυτή η νέα γενιά, τστστσ!»
panospirin
Ασκήσεις επί Χάρτου. 
Anonymous
10 Απριλίου, 2011
Το θέμα είναι να φύγουμε από την αντίληψη ότι τα πάντα κατευθυνόμενα και ότι η ζωή μας δεν είναι στα χέρια μας.ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ.Ζούμε σε ένα φιλελεύθερο καθεστώς και ο καθένας είναι υπέθυνος να κυνηγήσει την ευτυχία του…εάν δεν τον σηκώνουν οι σημερινές συνθήκες σίγουρα στο παρελθόν θα είχε πεθάνει..όσον για την παρέλαση και το είδος του πατριωτισμού που πρέπει να διακατέχει κάποιον είναι σαφές το γεγονός ότι η παρέλαση δείχνει την ενότητα και εξυψώνει το ηθικό της πατριδάς.Οι Αποικίες ενάντια στην Αγγλία έτσι κέρδισαν την ανεξαρτησία τους με αυτό το βήμα ακούγοντας την σφυρίχτρα και έπεφταν στο πεδίο της μάχης υπό τις διαταγές των αξιωματικών τους.Η ενότητα ενός κράτους δεν θα πρέπει ποτέ να δίνεται ως παράδειγμα απολυταρχισμού και στέρησης δικαιωμάτων..Μία γενική και αόριστη δημοκρατία χωρίς αξίες και κανόνες αλλά κυρίως χωρίς αξίες οδηγεί σε μία χαοτική αναρχία.Ναι λοιπόν πρέπει να παρελάσεις γιατί αλλιώς είσαι άνους εάν θεωρείς ότι ό,τι προσπαθείς να διεκδικήσεις σε αυτή τη ζωή δεν βρίσκονται στον χώρο που πρέπει να προστατεύσεις την χώρα σου.
panospirin
10 Απριλίου, 2011
1. Η παρέλαση εδώ χρησιμοποιήθηκε μεταφορικά για να δηλώσει την προσπάθεια χειραγώγησης του ατόμου.2. Επειδή η θέση μου, όμως, για τις παρελάσεις είναι αυτή που φαντάστηκες απαντάω: Το ιστορικό σου παράδειγμα είναι ισχνό. Πρώτον άλλη συγκυρία. Δεύτερον δεν ανεξαρτητοποιήθηκαν γιατί έκαναν παρελάσεις. Αυτό είναι σοφιστεία. Η γενική δημοκρατία που λες είναι όντως χαοτική. Σαφώς και πρέπει να υπάρχουν αρχές. Η θέση μου είναι : κάθε τέτοια αρχή να έχει γνώμονα τον άνθρωπο. Όχι το κέρδος. Όχι το κράτος. Όχι των εγωισμό (εθνικό ή ατομικό). Τον άνθρωπο.Σχετικά με την προστασία της χώρας πάλι δεν ανέφερα κάτι. Μάλλον συνάγεις πιο πολλά απ' όσα λέει το κείμενο για να βρεις αντίπαλο! Σου λέω πάντως, πως το δίλημμα κοινωνική δικαιοσύνη ή εθνική ανεξαρτησία είναι άτοπο. Τα έθνη είναι πολιτικά μορφώματα πολύ πρόσφατα για να χύνεται αίμα για αυτά. Είναι μια αγκύλωση που οι λαοί πρέπει να ξεπεράσουν , αλλιώς αιωνίως ο ένας θα παρασύρει τον άλλο σε αιματοκυλίσματα.
Anonymous
10 Απριλίου, 2011
Ουδέποτε είπα ότι έκαναν παρελάσεις…άρα και για αυτό νίκησαν.Απλά παρομοιωσα την στρατιωτική παρέλαση και τις διαταγές των στρατιωτών με τον τρόπο που τα αποικιακα στρατεύματα και η εθνοφρουρά διεξήγαν τη μάχη και άμα δεις ο τρόπος μάχης είναι ακριβώς αυτό.κάθε γραμμή υπό τις διαταγές του αξιωματικού πυροβολούσε την αντίπαλη μεριά και έπεφτε στο πεδίο της μαχής καθώς γέμιζε αργά το μουσκέτο του χωρίς καν να μπορεί να καλυφθεί.αυτό είπα.Δεν ψάχνω κάποιον να διαφωνήσω,αλήθεια δεν έχω λόγο,απλά διατυπώνω κάποιες σκέψεις διαβάζοντας το κείμενο.Έθιξα το θέμα της σημερινής διαβίωσης και απλά είναι ενάντιος στην ατυχή παρομοίωση ότι δηλαδή η πειθαρχία το στρατού είναι συνυφασμένη με την στέρηση οποιασδήποτε ελευθερίας..η στρατιωτικού νόμου,χούντας πραξικοπήματος κλπ.
Anonymous
10 Απριλίου, 2011
Ουδέποτε είπα ότι έκαναν παρελάσεις…άρα και για αυτό νίκησαν.Απλά παρομοιωσα την στρατιωτική παρέλαση και τις διαταγές των στρατιωτών με τον τρόπο που τα αποικιακα στρατεύματα και η εθνοφρουρά διεξήγαν τη μάχη και άμα δεις ο τρόπος μάχης είναι ακριβώς αυτό.κάθε γραμμή υπό τις διαταγές του αξιωματικού πυροβολούσε την αντίπαλη μεριά και έπεφτε στο πεδίο της μαχής καθώς γέμιζε αργά το μουσκέτο του χωρίς καν να μπορεί να καλυφθεί.αυτό είπα.Δεν ψάχνω κάποιον να διαφωνήσω,αλήθεια δεν έχω λόγο,απλά διατυπώνω κάποιες σκέψεις διαβάζοντας το κείμενο.Έθιξα το θέμα της σημερινής διαβίωσης και απλά είναι ενάντιος στην ατυχή παρομοίωση ότι δηλαδή η πειθαρχία το στρατού είναι συνυφασμένη με την στέρηση οποιασδήποτε ελευθερίας..η στρατιωτικού νόμου,χούντας πραξικοπήματος κλπ.
panospirin
10 Απριλίου, 2011
Η πειθαρχία είναι απαραίτητη σε ένα στρατό. Μπορεί να είναι απαραίτητη και σε έναν καλλιτέχνη ή έναν επιστήμονα .Αν , όμως, χρειάζεται να την επιβάλλουμε με ξύλο, δακρυγόνα ή με ύπουλα θερινά νομοσχέδια ή με την τρομολαγνεία κλπ στο σύνολο κοινωνίας τότε μάλλον κάτι πάει λάθος. Μια κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να επιβάλλεται έτσι. Οι άνθρωποι προτιμούν την φιλήσυχη ζωή. Όταν αντιδρούν, με σωστό ή λάθος τρόπο, ήπια ή ακραία, υπάρχει κάποιος λόγος τον οποίο οφείλουμε να αφουγκραστούμε.Η επιβολή πειθαρχίας τότε στους αντιδρούντες – "απείθαρχους" τί είναι αν όχι συγκεκαλυμμένος στρατιωτικός νόμος;
Anonymous
11 Απριλίου, 2011
Θα αφουγκραστούμε τον ήπιο και νόμιμο τρόπο ''αντίδρασης'' ,αυτόν που δεν καταπατά δικαιώματα άλλων.Είναι σαφές,ότι για παράδειγμα δεν είναι νόμιμο να κατεβείς στους δρόμους και να τους κλείσεις διότι καθ'αυτόν τον τρόπο μπλοκάρεις την κίνηση.Είναι όμως νομινοποιημένη πράξη διότι είναι ελεύθερος ο καθένας να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση καθ'αυτόν τον τρόπο.Όταν όμως στα μέσα αντίδρασης εμπεριέχεται βία (είτε κατά αστυνομικών, είτε πολιτών) τότε το θέμα παύει να είναι αντίδραση και συνιστά παρανομία.Η αντίδραση,τέτοιου είδους δεν αρμόζει σε δημοκρατικά καθεστώτα.Αυτή είναι η ουσία του ίδιου του πολιτεύματος.Εάν κάποιος επιχειρεί όμως να καταλύσει μία δημοκρατία τότε είναι χρέος του πολίτη να αντιδράσει και ακόμη και να πάρει τα όπλά.Μέσα όμως σε ένα δημοκρατικό καθεστώς μία ακραία αντίδραση συνιστά έκνομη πράξη γιατί από μόνη της ως ακραία θα εμπεριέχει και ακραίες-βίαιες ή παράνομες συμπεριφορές.Το πως φτάνουμε σε μία δημοκρατία είναι ένα άλλο θέμα..το να συνεχίσουμε μέσα σε αυτήν τέτοιες πρακτικές είναι λάθος.Το να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά κάποιος ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΕΒΑΣΤΟ!Επί τη ευκαιρία συγχαρητήρια για το blog σου είναι πολύ καλό και είναι ωραίο να γράφει κανείς σε ένα πιο ''ακαδημαικό'' λόγο και όχι στον πολυφορεμένο δημοσιογραφικό.καλή συνέχεια,θα σε διαβάζουμε!
panospirin
11 Απριλίου, 2011
Δυστυχώς, όταν είσαι ήπιος μόνο είναι δύσκολο να ακουστείς. Πρέπει να τραχύνεις τη γλώσσα, το ύφος και την πράξη σου.Σήμερα στη χώρα αυτή οι πολίτες αιτιολογούνται να μιλούν για αντίδραση. Έχουμε "τύχη αγαθή" οι κλέφτες να είναι συνάμα και κυβερνώντες (νυν και πρώην). Συνεπώς αντιδρώντας ζητάς πίσω όσο σου αποστέρησαν.Γιατί, όμως , τα αποστέρησαν από το σύνολο του λαού; Βέβαια, για προσωπικό όφελος.Εγώ προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν που να παραχωρεί όσα έχει ήδη γευτεί (νόμιμα ή παράνομα δεν παίζει ρόλο για αυτόν, που είναι στο χείλος να τα χάσει!).Όταν κλείνει ένας δρόμος δεν θεωρώ ότι καταπατάται ένα δικαίωμα μου. Προτιμώ να υπάρχουν αντιδρούντες, γιατί όταν "έρθουν και για 'μένα" δεν θα είμαι μόνος. Καταπάτηση δικαιώματος είναι η μίζα που δόθηκε στον εργολάβο για να φτιαχτεί ο δρόμος, όχι το κλείσιμο από τον εργαζόμενο που ζητάει τους κόπους του πίσω! Προφανώς, ας το ξεκαθαρίσουμε, η βία δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Είναι ΄, όμως, σχεδόν βέβαιο ότι σε ριζικές πολιτικές αλλαγές παίζει πάντα κάποιο ρόλο. Εδώ συμβαίνει αυτό σε πολιτιστικές εκδηλώσεις (πχ Ευαγγελιακά). Ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή.